Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Absolutnie tę książkę KOCHAM. Pochłonęłam ją w kilka dni. Odpowiedziała na wiele moich egzystencjalnych pytań, rozgrzeszyła z ciągłego poczucia macierzyńskiej porażki i dowiodła, że współcześni autorzy również potrafią pisać genialne, kultowe książki.
Jack i Elizabeth to odzwierciedlenie większej części związków, które tworzą dzisiejsze pary. Ich miłość zaczyna się jak w filmie. Najpierw się podglądają, później w sobie zakochują i już tak zostają na wiele, wiele lat podczas których coś między nimi pęka, coś się kruszy, coś nie działa. Ona robi karierę w instytucie badającym placebo, on jest wykładowcą sztuki na uniwersytecie. Oba te wątki są szalenie intrygujące zarówno krótki wykład o amerykańskiej sztuce XXw. jak i moc działania wiary w leczeniu dolegliwości czy nawet ratowaniu związków.
Trochę matrix, ale bardziej codzienność w wybornym literackim sosie. Tak bym podsumowała ,,Wellness''. Podczas czytania tak się nią zachwycałam, że bez przerwy wysyłałam znajomym jej fragmenty. CUDOWNA

Absolutnie tę książkę KOCHAM. Pochłonęłam ją w kilka dni. Odpowiedziała na wiele moich egzystencjalnych pytań, rozgrzeszyła z ciągłego poczucia macierzyńskiej porażki i dowiodła, że współcześni autorzy również potrafią pisać genialne, kultowe książki.
Jack i Elizabeth to odzwierciedlenie ...

Rozwiń

Zwiń

Wciągająca jak diabli opowieść chłopaka z biednej dzielnicy pod Glasgow. Miejscami trudno przełknąć, innym razem jest lekka jak piórko. Matka alkoholiczka, syn nieheteronormatywny, bieda i wykluczenie społeczne. Małe miłostki, uniesienia matki i wplątany w jej stany mały dzieciak. Klimat bardzo podobny do Demona Copperheada, ale jak dla mnie Shuggie znacznie bardziej prawdziwy i warty przeczytania.

Wciągająca jak diabli opowieść chłopaka z biednej dzielnicy pod Glasgow. Miejscami trudno przełknąć, innym razem jest lekka jak piórko. Matka alkoholiczka, syn nieheteronormatywny, bieda i wykluczenie społeczne. Małe miłostki, uniesienia matki i wplątany w jej stany mały dzieciak. Klimat b...

Rozwiń

Zwiń

Matko jedyna co za banały i do tego tak przereklamowane. Strasznie sztampowa. Jest tysiące świetnych książek psychologicznych, z których wyciągniecie znacznie więcej - od tej radzę trzymać się z daleka. Kasa wyrzucona do śmieci, bo wstyd komukolwiek pożyczać. Nada się na rozpałkę lol

Matko jedyna co za banały i do tego tak przereklamowane. Strasznie sztampowa. Jest tysiące świetnych książek psychologicznych, z których wyciągniecie znacznie więcej - od tej radzę trzymać się z daleka. Kasa wyrzucona do śmieci, bo wstyd komukolwiek pożyczać. Nada się na rozpałkę lol

Widzę, że nie tylko mnie tak bardzo zachwycił ten pokręcony, ale naprawdę kozacki thriller i cieszę się, bo rzadko to co tak bardzo podoba się mnie, podoba się też innym czytelnikom. Za co tak bardzo pokochałam ,,Dobrą dziewczynę, złą dziewczynę''? Za charaktery postaci, za ich prawdziwość i rewelacyjnie skonstruowaną akcję tak, że całą książkę czyta się w niesamowitym napięciu i ciekawością kim tak naprawdę są główni bohaterowie, dlaczego tak ich ku sobie ciągnie i jak skończy się równolegle prowadzone śledztwo ws. morderstwa młodej, obiecującej łyżwiarki.
Idealna na długie letnie wieczory w hamaku (a raczej w moim przypadku jeden majowy wieczór). Było warto spędzić go z tym doskonałym thrillerem. Mniam

Widzę, że nie tylko mnie tak bardzo zachwycił ten pokręcony, ale naprawdę kozacki thriller i cieszę się, bo rzadko to co tak bardzo podoba się mnie, podoba się też innym czytelnikom. Za co tak bardzo pokochałam ,,Dobrą dziewczynę, złą dziewczynę''? Za charaktery postaci, za ich prawdziwość...

Rozwiń

Zwiń

Nadchodzi tyle wspaniałych książek, dobrze że idzie lato.

Nadchodzi tyle wspaniałych książek, dobrze że idzie lato.

Pochłonięcie tego dziennika czy raczej felietonów przybierających czasem formę dziennika wywołało we mnie wrażenie, że nawet gdyby Bonowicz wydał teraz książkę kucharską nie potrafiąc gotować przeczytałabym ją z zachwytem. Spijałam każde słowko - tak to jest napisane.

Pochłonięcie tego dziennika czy raczej felietonów przybierających czasem formę dziennika wywołało we mnie wrażenie, że nawet gdyby Bonowicz wydał teraz książkę kucharską nie potrafiąc gotować przeczytałabym ją z zachwytem. Spijałam każde słowko - tak to jest napisane.